151. May pangangailangan ding protektahan yaong mga karaniwang pook, mga nakikitang mohón at tanawin sa kalunsuran na nagpapataas ng ating kahulugan ng pakikiisa, ng pinag-ugatan, ang "pakiramdam na nasa tahanan" sa loob ng lungsod kung saan kabilang tayo at pinagsama-sama tayo. Mahalaga na sa iba't ibang bahagi ng lungsod na maayos na nakapaloob at yaong naninirahan doon ay may pakiramdam ng pagiging buo, imbis na naroon lang sa isang kapitbahayan at di nakikita ang mas malaking lungsod bilang malaking espasyon dapat nilang ibahagi sa iba. Ang mga panghihimasok ng nakakaapekto sa tanawin sa kalunsuran at kanayunan ay dapat isaalang-alang kung paano nagsama-sama ang iba't ibang salik upang maging buo na dama ng mga nakatira rito bilang isang maliwanag at makabuluhang banghay para sa kanilang buhay. Ang iba'y hindi na magiging estranghero, kundi bahagi na ng pagiging "tayo" kung saan nais itong likhain ng bawat isa sa atin. Sa ganito ring kadahilanan, sa parehong tagpuang kalunsuran at kanayunan, makatutulong kung isasantabi ang mga pook na dapat pangalagaan at protektahan mula sa palagiang pagbaabgong dala ng panghihimasok ng tao.
152. Napakalubhang suliranin ang kakapusan sa pabahay sa maraming bahagi ng mundo, sa parehong kanayunan at sa malalaking lungsod, pagkat maliit na bahagi lamang ng kinakailangan ang karaniwang nasasakop ng badyet ng estado. May kinalaman ang pagkakaroon ng tahanan sa pakiramdam ng personal na dignidad at paglago ng mga pamilya. Mahalagang usapin ito para sa ekolohiya ng tao. Sa ibang pook, kung saan naglitawan ang mga pansamantalang bayan ng barung-barong, nangangahulugan itong dapat paunlarin ang mga kapitbahayang iyon imbes na gibain o ipagtabuyan sila. Kapag nakatira ang mga maralita sa mga maruruming pook o sa mga mapanganib na gusahing tirahan, "sa mga kaso kung saan dapat silang ilipat, upang di na mabuntunan ng pulos pagdurusa, dapat maibigay agad ang mga kinakailangang sapat na impormasyon, na may pagpipilian sa mga iniaalok na disenteng pabahay, at dapat na bahagi ng proseso ang mga taong direktang kasangkot". [118] Kasabay nito, dapat makita sa pinagsamang buod ng kapitbahayan ang pagkamalikhain bilang katanggap-tanggap na lungsod: "Gaano kaganda ang mga lungsod na yaong napagtagumpayan ang mga nakalulumpong pagdududa, napapagsama-sama yaong mga naiiba at gawin ang mismong pagsasama-samang ito bilang bagong salik ng kaunlaran! Gaano kaakit-akit ang mga lungsod na yaong, kahit na yaong kanilang disenyo ng arkitektura, ay puno ng mga espasyong dumudugtong, umuugnay at pabor sa pagkilala sa iba!" [119]
153. May kinalaman ang sistema ng transportasyon sa kalidad ng buhay sa kalunsuran, na kadalasang pinagmumulan ng matinding pagdurusa sa mga gumagamit ng mga iyon. Maraming kotse, na ginagamit ng isa o higit pang tao, ang umiikot sa mga kalunsuran, na nagiging sanhi ng pagsisikip ng trapiko, pagtataas ng antas ng polusyon, at pagkokonsumo ng malalaking kantidad ng mga hindi-nababagong enerhiya. Kaya kinakailanagn pang magbuo ng mga bagong lansangan at mga himpilan ng sasakyan na nakasisira sa tanawin sa lungsod. Maraming espesyalista ang sumasang-ayon sa dapat bigyang prayoridad ang pampublikong transportasyon. Ngunit ang ilang mga kinakailangang hakbang ay hindi agad mapatunayang katanggap-tanggap sa lipunan hangga't hindi naisasagawa ang malaking pagsulong sa mismong mga sistema nito, kung saan sa maraming lungsod ay natutulak ang mga taong maglagay nito nsa ilalim ng masamang kalagayan dahil sa pagsisikip, di maalwan, madalang na serbisyo at kakulangan ng kaligtasan.
154. Ang paggalang sa ating dignidad bilang tao ay madalas na nagpapagaralgal sa magulong reyalidad na kailangang tiisin ng tao sa pamumuhay sa kalunsuran. Ngunit di ito dapat maging dahilan upang makaligtaan ang pag-iwan at pagpapabayang nararanasan din ng mga nasa kanayunan na di madaling makapagtamo ng mga kinakailangang serbisyo at kung saan ang mga manggagawa ay napunta sa kalagayang inaalipin, walang karapatan o kahit pag-asa ng isang mas marangal na pamumuhay.
155. Ipinahihiwatig din ng ekolohiyang pantao ang isa pang malalim na katotohanan: Ang ugnayan sa pagitan ng buhay ng tao at batas hinggil sa moralidad na nakaukit na sa ating kalikasan at kinakailangan para sa paglikha ng mas marangal na kapaligiran. Nagsalita hinggil sa isang "ekolohiya ng tao" si Santo Papa Benedicto XVI, batay sa katotohanang "ang tao rin ay may likas na katangiang dapat niyang igalang at hindi niya maaaring manipulahin pag kanyang nais". [120] Sapat nang mabatid na ang mismong katawan natin ang nagbubuo sa isang direktang ugnayan sa kapaligiran at sa iba pang buhay na nilalang. Ang pagtanggap sa ating mga katawan bilang kaloob ng Diyos ay mahalaga para sa malugod na pagsalubong at ang pagtanggap sa buong mundo bilang kaloob mula sa Ama at sa tahanan nating lahat, habang iniisip na may lubos na kapangyarihan tayo sa ating mga katawan, madalas mandaraya, ay naiisip nating may ganap tayong kapangyarihan sa sangnilikha. Ang mapagtantong tinatanggap natin ang ating katawan, ang pangangalaga nito at paggalang sa lubusang kahulugan nito, ay mahalagang salik sa anumang totoong ekolohiya ng tao. Kinakailangan ang pagpapahalaga sa kani-kanyang katawan sa pagkababae at pagkalalaki nito kung kikilalanin ko ang aking sarili sa pakikipagharap sa kapwa taong naiiba. Sa ganitong paraan, malugod nating matatanggap ang natatanging kaloob ng isa pang tao, na gawa ng Diyos na Manlilikha, at makatagpo ng kapwa kasaganaan. Hindi malusog na pag-uugali ang maghanap ng "alisin ang anumang kaibahan sa sekswal dahil hindi na nito alam kung paano ito haharapin". [121]
Itutuloy...
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento