talata 116-120

116. Mababakas ang modernidad sa isang labis na antroposentrismo na sa kasalukuyan, sa ilalim ng ibang balatkayô, ay patuloy na nakatindig sa paraang nagbabahaginan ng pag-unawa at sa anumang pagsisikap na patibayin pa ang panlipunang pagkakabuklod. Dumating na ang panahon upang pansining muli ang reyalidad at ang mga ipinataw nitong limitasyon; ito ngayon ang kalagayan para sa isang mas malusog at kapaki-pakinabang na pag-unlad ng mga tao at ng lipunan. Ang isang hindi angkop na pagtatanghal ng antropolohiyang Kristyano ang nagpukaw ng maling pagkaunawa sa ugnayan ng mga tao at ng mundo. Kadalasan, ang ibinibigay ay ang Prometyanong pagtingin ng karunungang nangibabaw sa mundo, na nagbigay ng impresyon na ang pangangalaga sa kalikasan ay bagay na inaalala lamang ng mga duwag. Sa halip, dapat unawaing mabuti ang "pamamahala" natin sa sanlibutan sa kahulugan ng pag-aalagang may pananagutan. [94]

117. Ang makaligtaang masubaybayan ang pagpinsala sa kalikasan at ang epekto sa kapaligiran ng ating mga desisyon ang tanging matinding senyales ng pagwawalang-bahala sa mensaheng nakapaloob sa kaayusan mismo ng kalikasan. Kapag nabigo tayong kilalanin bilang bahagi ng reyalidad ang kahalagahan ng isang dukha, isang similya ng tao, isang taong may mga kapansanan - upang magbigay ng ilang halimbawa lamang - nagiging mahirap nang marinig ang panaghoy ng mismong kalikasan; ang lahat ng bagay ay magkaugnay. Kapag ipinahayag na ng tao ang pagsasarili sa reyalidad at kumikilos nang may ganap na pamamahala, ang totoong pundasyon ng ating buhay ay nagsisimula nang gumuho, dahil "imbes na gampanan ang kanyang papel bilang katuwang ng Diyos sa gawain ng paglikha, ipinalit ng tao ang kanyang sarili sa pwesto ng Diyos at humantong ito sa pinukaw na maghimagsik sa panig ng kalikasan". [95]

118. Humantong ang kalagayang ito sa palagiang eskizofrenya, kung saan ang teknokrasya'y walang nakikitang tunay na kahalagahan sa mas mababang tao na kasabay na umiiral ng iba pa sa kasukdulan, na walang nakikitang espesyal na halaga sa sangkatauhan. Subalit walang sinumang mapagwawalang-bahala ang sangkatauhan. Walang anumang pagbabago ng ating pakikipag-ugnayan sa kalikasan nang walang pagbabago mismo sa sangkatauhan. Walang ekolohiya ng walang angkop na antropolohiya. Kapag itinuring ang isang tao bilang simpleng tao tulad ng iba, isang produkto ng pagkakataon o pisikal na determinismo, pagkatapos "ang ating pangkalahatang kamalayan sa pananagutan ay papaliit". [96] Ang maling gabay na antroposentrismo ay di kinakailangang magbunga ng  "biyosentrismo", dahil nangangailangan itong magdagdag ng isa pang imbalanse (o kawalan ng timbang), bigong lutasin ang kasalukuyang mga problema at pagdadagdag ng mga bago. Hindi maaasahan ang mga tao na madama ang pananagutan sa mundo maliban na lang, kasabay nito, ay kinikilala at pinahahalagahan ang kanilang natatanging kakayahan sa karunungan, kalooban, kalayaan at pananagutan.

119. O maging ang pagpuna sa maling gabay na antroposentrismo ay minamaliit ang kahalagahan ng ugnayan ng isa't isa. Kung ang kasalukuyang krisis sa ekolohiya ay isang maliit na senyales ng etika, kultura at ispiritwal na krisis ng modernidad, hindi natin dapat akalaing malulunasan ang ating pakikipag-ugnayan sa kalikasan at sa kapaligiran nang hindi nalulunasan ang lahat ng pangunahing pakikipag-ugnayan ng tao. Nakikita ng kaisipang Kristyano ang tao na nagtataglay ng partikular na dignidad kaysa iba pang nilalang; kaya ikinikintal nito ang pagpapahalaga sa bawat tao at ang paggalang sa isa't isa. Ang pagiging bukas natin sa ating kapwa, ang bawat isa'y isang "ikaw" na kayang umalam, magmahal at pumasok sa isang pag-uusap, ang nananatiling isang pinagmulan ng ating pagkamaharlika bilang tao. Isang wastong pakikipag-uganayn sa nilikhang mundi na humihiling na hindi natin dapat pahinain ang panlipunang kalagayan ng pagiging bukas sa kapwa, na mas mababa pa sa talagang kalagayan ng ating pagiging bukas sa "Ikaw" ng Diyos. Ang ating pakikipag-ugnayan sa kapaligiran ay hindi maibubukod sa ating pakikipag-ugnayan sa kapwa at sa Diyos. Kung hindi, ito'y hindi hihigit kaysa romantikong indibidwalismo na nadadamitan lang ng pang-ekolohiyang palamuti, na ikinukulong tayo sa isang nakaiinis na katangian.

120. Sapagkat ang lahat ay magkakaugnay, ang pagmamalasakit para protektahan ang kalikasan ay salungat din sa pagbibigay-katwiran ng aborsyon. Paano natin totoong maipangangaral ang kahalagahan ng pagmamalasakit sa iba pang mahihinang nilalang, gaano man kaligalig o nakasasagabal sila, kung bigo tayong protektahan ang similya ng tao, kahit na ang presensya nito'y nakababalisa at lumilikha ng mga problema? Kung ang personal at panlipunang kaselanan sa pagtanggap ng bagong buhay ay nawala, kung gayon ang iba pang anyo ng pagtanggap na mahalaga sa lipunan ay naglalaho rin". [97]

Itutuloy...