226. Nagsasalita tayo hinggil sa kinagawian ng puso, yaong tumutugon sa buhay ng may payapang kasigasigan, na kayang maging ganap na naroroon sa isang tao nang hindi iniisip kung anong susunod, na tinatanggap ang bawat saglit bilang kaloob ng Diyos upang mabuhay ng lubusan. Itinuro ni Hesus ang kagawiang ito nang inanyayahan niya tayong pagnilayan ang mga liryo sa bukid at ang mga ibon sa himpapawid, o kaya'y pag nakakita ng isang mayamang binata at nababatid ang kanyang pagkabalisa, "siya'y tiningnan niya ng may pagmamahal" (Mk 10:21). Ganap siyang naroroon sa bawat tao at sa bawat bagay, at sa paraang ito'y ipinakita niya ang landas upang mapagtagumpayan ang pagkabalisang nakasasama sa kalusugan upang tayo'y maging mababaw, mapusok at mapilit na mamimili.
227. Isang pagpapahayag ng kagawiang ito ay kung tumigil tayo at nagpasalamat sa Diyos bago at matapos kumain. Hinihiling ko sa lahat ng mananampalataya na balikan ang kaugaliang itong maganda at makabuluhan. Ang sandaling yaon ng pagpapala, gaano man kaikli, ay nagpapagunita sa atin ng ating pagtitiwala sa Diyos para sa buhay; pinatitibay nito ang ating damdamin ng pasasalamat sa mga kaloob sa sangnilikha; kinikilala nito na yaong dahil sa kanilang paggawa ay nagbigay sa atin ng mga bagay na ito; at muling nagpatibay sa ating pakikiisa sa mga higit na nangangailangan.
V. PAG-IBIG NA PAMBAYAN AT PAMPULITIKA
228. Ang pangangalaga sa kalikasan ay bahagi ng paraan ng pamumuhay kung saan kasama ang kakayahang mamuhay ng sama-sama at may pakikipagkaisa. Ipinaalala sa atin ni Hesus na tayo'y may Diyos na ating pangkalahatang Ama at ito ang dahilan kung bakit tayo'y magkakapatid. Ang pangkapatirang pagmamahal ay maaari lamang maging walang batayan; hindi ito magiging isang paraan ng pagbabayad sa mga nagawa nila at gagawin pa para sa atin. Kaya maaari nating mahalin ang ating mga kaaway. Ang ganito ring pagkawalang batayan ang nagpapasigla sa atin upang magmahal at tanggapin ang hangin, ang araw at mga alapaap, kahit na hindi natin mapangasiwaan ang mga ito. Sa puntong ito, nagsasalita tayo ng isang "pangkalahatang pagkakapatiran".
229. Kailangan nating bawiin ang paniniwalang kailangan natin ang bawat isa, na nagbabahaginan tayo ng pananagutan sa ating kapwa at sa mundo, at mahalaga dito ang pagiging mabuti at disente. Labis-labis na ang imoralidad at ang panlilibak sa etika, kabutihan, pananampalataya at katapatan. Panahon nang kilalaning walang idinulot na mabuti ang kasiya-siyang kababawan. Kapag nasisira na ang pundasyon ng buhay-panlipunan, humahantong na ito sa tunggalian ng mga nagkakasalungatang interes, bagong anyo ng karahasan at kalupitan, at mga balakid sa paglago ng isang tinay na kultura ng pangangalaga ng kapaligiran.
230. Inaanyayahan tayo ni Santa Teresita ng Lisieux na isagawa ang munting paraan ng pagmamahal, na walang nakakaligtaang mabuting salita, isang ngito o anumang munting pagkilos upang ihasik ang kapayapaan at pagkakaibigan. Binubuo ng mumunting gawa araw-araw ang mahalagang ekolohiya na sumisira sa lohika ng karahasan, pagsasamantala at pagkamakasarili. Sa dulo, isang mundo ng malubhang pagkonsumo kasabay ng mundong umaabuso sa buhay sa lahat ng anyo.
Itutuloy...
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento