III. PAGBABALIK-LOOB SA EKOLOHIYA
216. Ang mayamang pamana ng Kristyanong ispiritwalidad, ang bunga ng dalawampung dantaon ng personal at komyunal na karanasan, ay may mahalagang ambag sa gawin ang muling pagpapanibago ng sangkatauhan. Dito'y nais kong magbigay ng ilang mungkahi sa mga Kristyano para sa pang-ekolohiyang ispiritwalidad na nakatuntong sa ating kaisipan sa ating pananampalataya, yamang ang mga turo ng Ebanghelyo ay may direktang bunga sa ating isipan, pandama at pamumuhay. Higit pa sa mga gayong ideya o konsepto, interesado ako kung paanong ang gayong ispiritwalidad ay makahihikayat sa atin na mas marubdob na magmalasakit para sa proteksyon ng ating mundo. Ang ganitong matayog na panata ay hindi maaaring panatilihin lang ng doktrina, nang walang ispiritwalidad na kayang magpasigla sa atin, nang walang "panloob na simbuyong nanghihikayat, nag-uudyok, nagpapalusog at nagbibigay ng kahulugan sa ating mga indibidwal at komyunal na pagkilos". [151] May pagkilalang ang mga Kristyano'y hindi laging napaglalaanan at nakapagbubuo ng ispiritwal na kayamanang ipinagkaloob ng Diyos sa Simbahan, kung saan ang buhay ng ispiritu ay hindi nakahiwalay sa katawan o sa kalikasan o sa makamundong yeyalidad, kundi nanirahan sa at kasama nila, sa pakikipagkaisa sa lahat ng nakapaligid sa atin.
217. "Lumalaki ang panlabas na katotohanan sa daigdig, dahil ang panloob na katotohanan ay naging mas malawak." [152] Sa ganitong dahilan, isa ring patawag ang krisis pang-ekolohiya tungo sa malalimang panloob na pagbabago. masasabing ang ilang namanata't madasaling Kristyano, ng may paumanhin ng reyalismo at pragmatismo, ay maaaring libakin ang mga pagpapahayag ng malasakit para sa kapaligiran. Ang iba'y pasibo; pinili nilang huwag baguhin ang kanilang mga gawi at kaya naging hindi naaayon. Kaya tanging kinakailangan nila ay isang "pagbabagong pang-ekolohiya", kung saan ang epekto ng kanilang pakikipag-ugnayan kay HesuKristo ay naging malinaw sa kanilang pakikipag-ugnayan sa mundong nakapaligid sa kanila. Ang mabuhay sa ating bokasyon bilang tagapagtanggol ng kagagwan ng Diyos ay mahalaga sa isang buhay ng katuwiran; hindi isang opsyon o sekundaryong aspekto lang ng ating karanasang Kristyano.
218. Ang isagi sa isipan ang imahe ni San Francisco ng Assisi, napagtanto natin na ang malusog na ugnayan sa sangnilikha ay isang sukat ng pangkalahatang personal na pagbabago, na nangangailangan ng pagkilala sa ating mga kamalian, pagkakasala, pagkukulang at pagkabigo, at humahantong sa taos-pusong pagsisisi at pagnanasang magbago. Ang mga obispong Australyano ay nagsabi ng kahalagahan ng gayong pagbabago upang makamit ang pakikipagkasundo sa sangnilikha: "Upang kamtin ang gayong pakikipagkasundo, dapat nating pakasuriin ang ating pamumuhay at kilalanin ang mga pamamaraang nakapipinsala sa mga nilikha ng Diyos dahil sa ating mga aksyon at kabiguang kumilos. Dapat nating maranasan ang pagbabagong-loob, o pagbabago ng puso:. [153]
219. Gayunman, ang pagpapahusay sa sarili sa bahagi ng mga indibidwal ay hindi mismong lunas sa lubhang masalimuot na kalagayang kinakaharap ng ating mundo sa kasalukuyan. Mawawala ang kakayahan at kalayaan ng mga nakabukod na tao upang makatakas sa kaisipang utilitaryan, at hahantong sa pagiging biktima ng isang hindi mabuting konsyumerismo na nawalan ng kamalayang panglipunan at pang-ekolohiya. Dapat matugunan ang mga panlipunang suliranin ng talakupan sa pamayaan at hindi lamang kabuuan ng mga mabubuting ginawa ng indibidwal. Ang gawaing ito "ay makagagawa ng matinding pangangailangan ng tao na hindi niya makakamit ito sa pamamagitan ng indibidwal na inisyatiba o kahit sa sama-samang pagsisikap ng mga taong lumaki sa pamamaraang indibidwalistiko. Ang gawain ng pangingibabaw sa mundo ay nananawagan ng unyon ng mga kasanayan at pagkakasia sa tagumpay na maaari lamang lumago mula sa lubos na naiibang gawi" [154] Ang pagbabagong pang-ekolohiya na dapat magdala ng pangmatagalang pagbabago ay isa ring pagbabagong pampamayanan.
220. Ang pagbabagong ito'y nananawagan ng ilang bilang ng kaugalian kung saan sama-samang nagsusulong ng diwa ng pangangalaga, na puno ng pagmamahal. Una, nangangailangan ito ng pagkilala ng utang na loob at walang kabayaran, isang pagkilala na ang mundo'y isang mapagmahal na handog ng Diyos, at tahimik tayong tinawag upang tularan ang kanyang kabutihang-loob sa sariling pagpapakasakit at mabuting gawa: "Huwag mong ipaalam sa iyong kaliwang kamay kung ano ang ginagawa ng iyong kanang kamay... at ang iyong Amang nakakakita ng lihim ang maggagantimpala sa iyo (Mateo 6:3-4). Nangangailangan din ito ng magiliw na kamalayan na tayo'y hindi nakahiwalay mula sa lahat ng sangnilikha, kundi kasama sa kahanga-hangang pangkalahatang pakikipagkaisa. Bilang mga mananampalataya, hindi natin tinitingnan ang mundo mula sa labas kundi mula sa loob, na nalalaman ang pagkabigkis natin sa iba pang nilalang na iniugnay ng Ama. Sa pagpapaunlad ng ating indibidwal na kakayahang bugay ng Diyos, pasisiglahin tayo ng pagbabagong pang-ekolohiya tungo sa mas malawak na pagkamalikhain at kasigasigan sa paglutas sa daigdigang suliranin at sa pag-aalay ng ating sarili sa Diyos "bilang nabubuhay na pagpapakasakit, banal at katanggap-tanggap" (Rom 12:1). Hindi natin maunawaan ang ating superyoridad bilang katwiran para sa pansariling kaluwalhatian o kawalang pananagutang pamamahala, ngunit sa halip bilang may ibang kakayahan, na sa huli'y nangangailangan ng seryosong pananagutan na nakaugat sa ating pananampalataya.
Itutuloy...
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento