6. Ang hinalinhan ko, si Benedicto XVI ay nagmungkahi ring "alisin ang mga kadahilanang istruktural ng mga mabuway na pagtakbo ng pandaigdigang ekonomya at ang winawastong modelo ng pag-ulad na napatunayang walang-kakayahan sa pagtiyak ng paggalang sa kapaligiran". [10] Napagtanto niyang hindi masusuri ang mundo kapag inihiwalay lamang ang isa sa mga salik nito, yayamang "ang aklat ng kalikasan ay iisa at di mapaghihiwalay", at kasama na rito ang "kapaligiran, buhay, sekswalidad, ang pamilya, panlipunang ugnayan, at iba pa. Sumunod dito'y "ang pagkasira ng kalikasan ay malapit na kaugnay sa kulturang umukit sa sabayang pag-iral ng tao". [11] Hinilingan tayo ni Papa Benedicto na kilalanin na ang likas na kapaligiran ay lubhang nasira ng ating iresponsableng pag-uugali. Ang Nasira rin ang panlipunang kapaligiran. Sa huli'y kapwa ito dahil sa magkaparehong kasamaan: sa paniwalang walang hindi mapag-aalinlanganan mga katotohanan upang gabayan ang ating buhay, at dahil dito ang kalayaan ng tao'y walang hanggan. Nakalimutan nating ang "tao'y hindi lamang ang kalayaang nilikha niya para sa kanyang sarili. Hindi nilikha ng tao ang kanyang sarili. Siya ay kaluluwa at kalooban, kundi kalikasan din". [12] May pag-aalalang tulad ng ama, hinihikayat tayo ni Benedicto na mapagtantong ang nilikha ay nasisira "kung saan tayo ang may huling pananalita, kung saan ang lahat ay simpleng pag-aari natin at ginagamit natin iyon sa ating sarili lamang. Ang maling paggamit ng mga niliha ay nagsisimula kapag hindi na natin kinikilala ang anumang mas mataas na kairalan kaysa atin, kung saan ang nakikita lang natin ay ang ating sarili". [13]
Nagkakaisa sa kaparehong inaalala
7. Ang mga pahayag na ito ng mga Papa ay pag-uulit ng mga pagninilay ng maraming mga siyentipiko, pilosopo, teologo, at pangkat sibiko, na lahat sila'y nagpahayaman sa kaisipan ng Simbahan hinggil sa mga ganitong usapin. Sa labas ng Simbahang Katoliko, ang iba pang Simbahan at pamayanang Kristyano - pati na iba pang relihiyon - ay nagpahayag ng matinding pag-aalala at nagbigay ng mahahalang pagninilat sa mga isyung nakikita nating nakababahala. Para magbigay ng isa lang na kapuna-punang halimbawa, tutukuyin ko sa mga pahayag na ginawa ng kaibig-ibig na Ekumenikong Patriyarkang si Bartolome, kung saan magkakasama tayong umaasa sa ganap na komunyong pansimbahan.
8. Partikular na ipinahayag ni Patriyarka Bartolome ng pangangailang ang bawat isa sa atin ay magsisi sa ating mga pamamaraang ikinasira ng ating planeta, kung saan "yayamang lahat tayo'y nag-ambag ng maliliit na kapinsalaan sa ekolohiya", tinatawag tayo upang kilanlin "ang ating mga ambag, maliit man o malaki, sa pagpapapangit at pagkawasak ng sangnilikha. [14] Madamdamin at mapanghikayat siya itong ipinahahayag ng paulit-ulit, hinahamong tayong kilalanin ang ating mga kasalanan sa sangnilikha: Para sa mga tao... ang sirain ang biyolohikal na saribuhay ng nilikha ng Diyos; para sa mga taong pinasasamâ ang integridad ng daigdig sa pamamagitan ng pagdulot ng pagbabago sa klima nito, sa pag-aalis sa daigdig ng mga likas na kagubatan nito o pagwasak sa mga katubigan nito; para sa mga taong nagpadumi sa katubigan ng daigdig, sa lupa nito, sa hangin nito, at sa buhay nito - ito'y mga kasalanan". [15] Kung saan "ang makagawa ng krimen laban sa likas na daigdig ay isang kasalanan laban sa ating sarili at isang kasalanan laban sa Diyos". [16]
9. Kasabay nito, napansin si Bartolome dahil sa etikal at ispiritwal na ugat ng problema sa kapaligiran, na nangangailangan g maghanap tayo ng solusyon hindi lamang sa teknolohiya kundi sa pagbabago ng sangkatauhan; kung hindi'y nahaharap lamang tayo sa mga sintomas. Hinihilingan tayong palitan ang pagkonsumo ng sakripisyo, ang pagkaganid ng pagiging bukas-palad, ang pag-aaksaya ng diwa ng bahaginan, ang asetisismo o matinding pagpepenitensiya na "nangangailang matutong magbigay, at di simpleng sumuko. iyo ay pamamaraan ng pagmamahal, ang unti-unting paglayo mula sa aking nasa tungo sa kung ano ang pangangailangan ng daigdig ng Diyos. Iyon ay paglayà mula sa takot, pagkaganid at pamimilit". [17] Bilang Kristyano, tinawag din tayo upang "tanggapin ang mundo bilang sakramento ng komunyon, bilang pamamaraan ng pagbabahagi sa Diyos at sa ating mga kapitbahayan sa pandaigdigang antas. Ito ang mapagkumbaba nating paniniwala na ang banal at ang tao ay maghaharap sa isang bahagyang detalye sa hindi tinahing kasuotan ng nilikha ng Diyos, sa huling mantsa ng alikabok sa ating planeta". [18]
Si San Francisco ng Assisi
10. Ayokong sulatin ang Ensiklikong ito nang hindi lumilingon sa kaakit-akit at makabagbag-damdaming taong iyon, na ang pangalan ay ginawa kong gabay at inspirasyon nang ako'y mahalal bilang Obispo ng Roma. Naniniwala ako na si San Francisco ang halimbawa ng tunay na napakahusay (par excellence) sa pagkalinga sa mga mahihina at ng panloob na ekolohiyang lumabas ng masaya at totoo. Siya ang santong padron ng lahat ng nag-aaral at gumagawa sa larangan ng ekolohiya, at siya'y labis ding iniibig maging ng mga di-Kristyano. Natatangi niyang pinagmamalasakitan ang mga nilikha ng Diyos at para sa mga dukha at mga pinabayaan. Iniibig siya, at taimtim siyang iniibig dahil sa kanyang saya, sa kanyang bukas-palad na pag-aalay ng sarili, ang kanyang pagiging bukas-puso. Siya'y isang mistiko at manlalakbay na nabubuhay ng payak at ng may kahanga-hangang pakikipagkaisa sa Diyos, sa kapwa, sa kalikasan at sa kanyang sarili. Ipinakikita niya sa atin ang di-maibubukod na bigkis sa pagitan ng pagmamalasakit sa kalikasan, katarungan sa mga dukha, pangako sa lipunan, at panloob na kapayapaan.
Itutuloy...
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento