171. Ang istratehiya ng pagbili at pagbebenta ng mga "carbon credit" ay maaaring humantong sa isang bagong anyo ng haka-hakang pagtingin o ispekulasyon na hindi makakatulong sa pagbabawas ng dapog o emisyon ng maruming gas sa buong mundo. Ang sistemang ito animo'y nagbibigay ng mabilis at madaling solusyon sa pagkukunwaring may tiyak na pangakong gagawin sa kapaligiran, ngunit di kayang pahintulutan ang mga marahas na pagbabago na kinakailangan ng kasalukuyang kalagayan. Kundi, baka ito'y simpleng pakana na nagpapahintulot ng pagpapanatili ng labis-labis na pagkonsumo ng ilang mga bansa at saray.
172. Para sa mga mahihirap na bansa, ang prayoridad ay dapat mapawi ang napakatinding kahirapan at pagtataguyod ng panlipunang pag-unlad ng kanlang mamamayan. Kasabay noon, dapat nilang kilalanin ang nakakahiyang antas ng pagkonsumo ng ilang may pribilehiyong sektor sa kanilang populasyon at sa paglaban sa katiwalian nang mas epektibo. Gayundin naman, sila'y patungo sa pagbuo ng di gaanong nagpaparuming anyo ng produksyon ng enerhiya, ngunit upang magawa ito kinakailangan nila ang tulong ng mga bansang nakaranas na ng malaking pag-unlad sa kapinsalaan ng patuloy na polusyon ng planeta. Ang pagkuha ng bentahe ng masaganang enerhiyang solar ay nangangailangan ng pagbubuo ng mga mekanismo at subsidyong magpapahintulot sa mga papaunlad na bansa na magkaroon ng naililipat na teknolohiya, tulong teknikal at mapagkukunang pinansyal, ngunit sa pamamaraang iginagalang ang kanilang kongkretong kalagayan, pagkat "ang pagkakatugma ng [imprastruktura] sa konteksto kung saan dinisenyo ang mga ito na hindi palaging angkop na natatasa". [128] Ang halaga nito'y magiging mababa, kung ikukumpara sa panganib na dulot ng pagbabago sa klima. Sa anumang pangyayari, ang mga ito'y pangunahing pagpapasiyang etikal, na nag-uugat sa pagkakaisa sa pagitan ng lahat ng tao.
173. Agarang kinakailangan ang mga maaaring gawing pandaigdigang kasunduan, dahil hindi laging kayang epektibong makialam ang mga lokal na awtoridad. Ang ugnayan sa pagitan ng mga estado ay dapat gumagalang sa kalayaan ng bawat isa, subalit dapat maglatag din ng kapwa sinang-ayunang pamamaraan ng pag-iwas sa mga kalamidad sa rehiyon na sa huli'y makakaapekto sa lahat. Ang mga pandaigdigang pinatakarang kaugalian ay kinakailangan upang maipataw ang mga pananagutan at mapigilan ang mga hindi katanggap-tanggap na mga kilos, halimbawa, kapag nagtapon na ng mga kontaminadong basura ang mgamakapangyarihang kumpanya o mga ndustriyang nagpaparumi sa mga pook na malayo sa dalampasigan sa ibang mga bansa.
174. Banggitin din natin ang sistema ng pamamahala sa mga karagatan. Umiiral ang iba't ibang mga pandaigdigan at pangrehiyonal na kumbensyon, ngunit ang pagkapira-piraso at ang kakulangan ng istriktong mekanismo ng regulasyon, kontrol at kaparusahan na humahantong sa pagbalewala sa ganitong mga pagsisikap. Kinakatawan ng lumalagong problema ng mga basura sa katubigan at sa proteksyo ng lantad na karagatan ang mga partikular na hamon. Ang kinakailangan, sa epekto, ay isang kasundugan ng mga sistema ng pamamahala para sa buong nasasaklaw ng "daigdigang panlahat".
175. Ang katulad ng pag-iisip na nakaharang sa paggawa ng kinakailangang mga pasiya upang baligtarin ang kalakaran ng pag-iinit ng mundo ay nakaharang din sa pagkakamit ng layuning mapawi ang kahirapan. Ang isang mas responsableng pangkalahatang pagtugon ang kinakailangan sa kinakaharap na mga problema: ang pagbabawas ng polusyon at ang pagpapaunlad ng mas mahihirap na bansa at rehiyon. Nasasaksihan ng ikadalawampu't isang siglo, habang pinananatili ang sistema ng pangangasiwang namana nito sa nakaraan, ang panghihina ng kapangyarihan ng mga nasyon-estado, pangunahin dahil sa mga sektor pang-ekonomya at pampinansya, na dahil transnasyunal, ay maaaring mangibabaw sa pampulitika. Sa mga ganitong kalagayan, mahalagang magsagawa ng mas malakas at mas mahusay na mga organisadong institusyong pang-internasyunal, kung saan ang mga responsable ay patas na itinalaga sa pamamagitan ng mga kasundigan sa pagitan ng mga pambsang pamahalaan, at binigyan ng kapangyarihang magpataw ng parusa. Tulad ng pinagtibay ni Benedict XVI sa pagpapatuloy ng mga katuruan ng Simbahan: "Upang pangasiwaan ang pandaigdigang ekonomya; upang pasiglahin ang mga ekonomyang tinamaan ng krisis; upang maiwasan ang anumang pagkasira ng kasalukuyang krisis at ang ibubungang mas matinding kawalan ng balanse; ang magdala ng makabuluhan at napapanahong pag-aalis ng mga armas, seguridad sa pagkain at kapayapaan; upang tiyakin ang proteksyon ng kapaligiran at upang ayusin ang mga paglikas: sa lahat ng ito, may agarang pangangailangan ng isang totoong pandaigdigang pampulitikang awtoridad, tulad ng ipinahiwatig ilang taon na ang nakararaan ng nauna sa aking Banal na Juan XXIII". [129] Nagkaroon din ng bagong importansya ang diplomasya sa pagbubuo ng mga pandaigdigang istratehiya na maaaring mahulaan ang mga malulubhang suliraning nakaaapekto sa ating lahat.
Itutuloy...
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento